Rozdział 4

- Co ty odpierdalasz?! - wydarłam się na stojącego przede mną Lucę. Normalnie, nie przeklęłabym, ale poziom mojej adrenaliny znacznie wzrósł wciągu kilku ostatnich minut. Nie dość, że mój były, który przez większość związku się o mnie nie troszczył, stał przede mną pijany o drugiej w nocy, to jeszcze przerwał dobrze zapowiadający się wieczór z Raphaelem.

- Przyszedłem z tobą świętować! - zawołał chwiejąc się.

Nagle z pokoju wyszedł Rapha, który wciągu tych kilku minut zdążył się ubrać. Również wyglądał na wytrąconego z równowagi.

- Kto to jest? - zapytał.

- Luca, mój były chłopak - odparłam kładąc nacisk na "były".

- Pfff, kto to jest?! - Luca zaczął krztusić się własną śliną - Za obcych się bierzesz?

- Dosyć tego! - krzyknął Raphael i stanął twarzą w twarz z Lucą - Wyjdziesz po dobroci czy mam cię odprowadzić?

- Rapha, daj spokój - stanęłam między nimi - Luca już się zbiera, tak?

Hiszpan gniewnym wzrokiem popatrzył na Varane'a. Miałam wrażenie, że zaraz się na siebie rzucą, lecz Luca mruknął pod nosem:

- Oczywiście.

Odszedł chwiejnym krokiem a ja zamknęłam za nim drzwi o które oparłam się plecami. Wzięłam głęboki oddech, aby się uspokoić. Raphael stanął naprzeciwko mnie i złapał mnie za ręce. Zaczął uspokajająco gładzić moje dłonie.

- Musisz coś z tym zrobić - szepnął - Wyobraź sobie co by się stało gdyby mnie tu nie było.

Uśmiechnęłam się lekko i zarzuciłam mu ręce na ramiona.

- Nie przejmuj się tym teraz - powiedział i złożyłam pocałunek na jego ustach.

Resztę wieczoru spędziliśmy leżąc w łóżku, przytuleni do siebie, rozmawiając o naszych zainteresowaniach. Poznawaliśmy się coraz lepiej. Opowiedziałam Raphaelowi o mojej rodzinie mieszkającej w jednej z wiosek otaczających Madryt. On za to opowiadał o swoich początkach z piłką nożną we Francji. Było nam razem cudownie, wreszcie czułam, że komuś na mnie zależy, że ktoś mnie kocha. Po około godzinie odpłynęliśmy do krainy Morfeusza.

Następnego dnia, kiedy rano się obudziłam, Raphaela nie było obok mnie. Został kartkę na stoliku obok łóżka z wiadomością "musiałem iść na trening". Poleżałam jeszcze chwilę w łóżku rozmyślając o wydarzeniach ostatniego wieczoru. Z całego serca miałam nadzieję, że związek z Varanem nie jest tylko miesięczną przygodą, a okaże się czymś poważniejszym.

Wstałam powoli i zaczęłam poszukiwania w mojej garderobie za czymś do ubrania do pracy. Za oknem było burzowo, padał deszcz. Postawiłam na dżinsy, koszulę w czerwono-czarną kratę oraz ciemne vansy, włosy zaplotłam w kłosa.

W biegu umalowałam się i wypiłam kawę, na śniadanie przyjdzie pora w biurze. Ruszyłam spod domu do centrum Madrytu gdzie panowały niesamowite korki. Na szczęście do pracy dotarłam na czas.

Ledwo przekroczyłam próg biura, zastałam całą załogę z prezentami w rękach śpiewającą mi "Happy birthday".

- Wszystkiego najlepszego, kochana! - krzyczała Ines rzucając mi się na szyję.

- Dziękuję wam wszystkim, cudowni jesteście! - zawołałam ze łzami w oczach. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, aby ktoś poza Ines i Francescą. Jednak to co zastałam w wejściu było niczym w porównaniu z tym co działo się w moim gabinecie.

Wszędzie, dosłownie wszędzie były jasno różowe róże. Ciężko było mi przedrzeć się do biurka, aby odczytać liścik, ale w końcu, po 15 minutach udało się. Na blacie leżał liścik. Złapałam go i przeczytałam.

"Mam nadzieję, że za bardzo się nie ukłułaś - Raphael".

- Ten to ma romantyczne teksty - powiedziałam sama do siebie i zaczęłam się zastanawiać co zrobię z około 1000 sztukami róż.

***

Wysłałem jej róże do biura, około 1000 sztuk. Kiedyś wspominała mi, że jej ulubiony kolor to jasny róż, bo kojarzy jej się z niewinnością. Owszem, kosztowało mnie to niemało, ale nie co dzień moja ukochana kończy 20 lat. Mam tylko nadzieję, że nie pokaleczyła się za bardzo.

Dzisiejszy trening przebiegł w miarę sprawnie. Znów byłem włączony do pierwszej drużyny, tak jak Alvaro Morata.

Zaczęliśmy się rozgrzewać biegając dookoła boiska. Morata biegł zaraz przy mnie i wciąż zagadywał mnie o Elenę.

- Myślałem, że wolisz brunetki - powtarzał - Musisz mnie poznać z jakąś jej koleżanką.

- Dziewczyn nie klasyfikuje się ze względu na wygląd - odparłem co spotkało się z napadem śmiechu mojego przyjaciela.

- Od kiedy niby?

Uniosłem teatralnie oczy ku niebu. Morata był wspaniałym przyjacielem, zawsze mogłem na nim polegać, ale czasami był totalnym kretynem.

- Dziwisz się, że od pół roku nie możesz związać się z dziewczyną na dłużej niż jedną noc - skomentowałem.

- Spierdalaj - odpowiedział. Widocznie trafiłem w słaby punkt mojego kolegi.

Przez resztę treningu nie odezwał się do mnie słowem. Zachowywał się jak nastolatka, która ma focha. Jednak po treningu, w szatni, już było całkiem ok.

- To coś poważnego? - zagadał.

- Chyba zaproponuję jej wspólne mieszkanie - odparłem zakładając koszulkę.

- Szybki jesteś! - zawołał ubierający się obok mnie Isco.

- Jej były ją nachodzi, musi zmienić otoczenie - tłumaczyłem się chociaż w rzeczywistości to był tylko pretekst, aby każdego dnia budzić się i zasypiać przy niej.

- No oczywiście - powiedział z ironią Morata porozumiewawczo gestykulując brwiami.

Wyszliśmy z ośrodka treningowego we wspaniałych nastrojach. Ja, Morata i Isco byliśmy umówieni na cotygodniowe granie w Fifę u Alvaro.

Szedłem właśnie w stronę swojego porsche kiedy zatrzymała mnie wysoka kobieta w wielkich, ciemnych okularach przeciwsłonecznych.

- Hej, Raphael! - zawołała - Pamiętasz mnie jeszcze? - zapytała po francusku ściągając okulary przeciwsłoneczne.

Osoby, którą ujrzały moje oczy nawet w snach bym się teraz nie spodziewał. Właśnie przede mną stała Amelie. Moja Amelie.

_________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Heeej! Jak Wam wakacje lecą? U mnie jak do tej pory nawet dobrze, dużo wypoczywam :)

Oddaję do Waszej oceny czwarty już rozdział o Raphaelu Varanie. Mam nadzieję, że Wam się podoba, bo mi nawet tak, chociaż długość mogłaby być większa.

Pozdrawiam i zapraszam na inne blogi :*

I'll be the one if you want me to

Your one and only

Stand by me

And you let her go